To nije bila samo prostorija. Bila je to svakodnevna čarolija porodičnog života, mjesto okupljanja, najljepših priča, smijeha i šutnje.
Sobe su se gradile s dušom
Niske sećije pratile su liniju zidova, pod njima ćilimi domaće izrade, a pendžeri sa heklanim zavjesama koje su se lagano njihale pri svakom dašku vjetra. Ispod svakog prozora, mjesto za sjesti, ne da se gleda televizija, nego da se gleda u sokak, da se vidi ko prolazi, da se mahne komšiji.
Na sredini sobe – sofra
Okrugla, drvena, i uvijek spremna da primi sve koji navrate, bilo u prolazu ili s namjerom. Kad se kahva nosila, nije se nosila samo ona, nosilo se poštovanje, nosila se priča.
Uz kahvu su se redale gurabije, rahatluk, a često i halva, onako još topla, da zamiriše do avlije.
U uglu sobe, kao čuvar doma, stajao je ormar sa uredno složenim jorganima i jastucima. Kad bi pao akšam, soba bi se brzo pretvarala u spavaću, to je bila njena čar. Ista soba, a opet sasvim druga.
Ono što je ovu sobu činilo posebnom nije bio samo namještaj, nego način života.
Tu se nije žurilo
Svaki detalj imao je svoju priču, od bakrenih džezvi i sahana, do ručno tkanih staza i mirisa domaće hrane. Zimi bi odžak bio topao, a krompiri sa žara, malo soli i sira bili su poslastica kojoj i danas malo ko odoli.
Danas, kada je sve užurbano, stara bosanska soba ostaje podsjetnik da su jednostavnost, gostoprimstvo i toplina doma vrijednosti koje ne zastarijevaju.
Ko god je jednom osjetio miris tog ambijenta, nosi ga zauvijek u sebi.